Liturgię sprawujemy w czterech kościołach: w kościele parafialnym św. Michała Archanioła w Witoszynie oraz w miejscowościach: Konin Żagański - kościół pw. św. Bartłomieja, Lutynka - kościół pw. św.Anny i w miejscowości Wymiarki - kościół pw. św. Wincentego a' Paulo.
Wieś powstała w XIII w. na szlaku handlowym z Żagania do Budziszyna. W XIV w. znajdowała się w granicach Księstwa Żagańskiego. Zgromadzenie Księży Misjonarzy św. Wincentego á Paulo
Liczba wiernych: 2536
Erygowana: XIV w.
Odpust: 29 września
Terytorium parafii: Konin Żagański, Lubartów, Lubieszów, Lutynka, Silno Małe, Wilkowiska, Witoszyn, Wymiarki
Kościoły
WITOSZYN – pw. św. Michała Arch.
Gotyk, bud. na pocz XIV w., przebud. w XVI w. Prezbiterium: w ołtarzu gł. polichromowany, drewniany tryptyk z 1512 r.
KONIN ŻAGAŃSKI– pw. św. Bartłomieja
Gotyk, zbud. 1505 r.
LUTYNKA– pw. św. Anny
Gotyk, bud. XIII w., przebud. XV w.
WYMIARKI– pw. św. Wincentego á Paulo
Zbud. 1993 r., konsekr. 3 października 1993 r. przez bp. Adama Dyczkowskiego.
MISJONARZE (CM)
W styczniu 1617 r., ksiądz Wincenty a Paulo wezwany został do umierającego mieszkańca wsi Gannes. Zachęcił go do odbycia spowiedzi generalnej z całego życia. Po jej odprawieniu umierający wyznał publicznie, iż bez niej byłby z pewnością potępiony, gdyż na poprzednich spowiedziach taił grzechy ciężkie. W następnym tygodniu ksiądz Wincenty wygłosi w Folleville kazanie o spowiedzi generalnej. Uczynił to 25 stycznia. W następstwie tego kazania było tak wielu chętnych do odprawienia spowiedzi, że Wincenty i jeszcze jeden ksiądz nie mogli podołać zadaniu. Poproszono o pomoc jezuitów z Amiens. Swoje wystąpienie Wincenty nazywał później pierwszym kazaniem misyjnym, a dzień 25 stycznia 1617 r. uznał za datę narodzenia Zgromadzenia Misji.
Wprawdzie Zgromadzenia jeszcze wtedy nie założył, ale odkrył swoje powołanie głoszenia Ewangelii ubogim mieszkańcom wsi. Stało się ono w przyszłości powołaniem wspólnoty Zgromadzenia Misji. Dopełnieniem tych pierwszych intuicji były kolejne doświadczenia. św. Wincenty spotykał księży całkowicie zaniedbujących swoje kapłańskie powinności; niektórzy nie znali nawet formuły rozgrzeszenia. Widział w tym nieszczęście Kościoła i przyczynę zaniedbań duszpasterskich zwłaszcza w środowiskach wiejskich. Zrozumiał, że bez godnych duszpasterzy działalność misyjna pozostanie bezowocna. Zaangażował się w potrydenckie dzieło odnowy Kościoła poprzez należytą formację duchownych i to zadanie włączył do posłannictwa Zgromadzenia Misji. Po pierwszych doświadczeniach misyjnych Wincenty opuścił dom państwa de Gondi. Chciał dochować wierności powołaniu głoszenia Ewangelii ubogim. Objął duszpasterstwo w parafii Chatillon-les-Dombes w pobliżu Lyonu. Spotkał się tam z prawdziwym ubóstwem mieszkańców. Dla zaradzenia nędzy najbardziej zaniedbanych założył Bractwo Miłosierdzia, które w przyszłości dało początek Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia. Przekonał się też, że biedny lud umiera z głodu i naraża się na potępienie; że nie wystarczy głoszenie Ewangelii i nauczanie katechizmu, jeżeli lud nie ma środków koniecznych do życia; że przed podawaniem chleba słowa Bożego, trzeba zapewnić ubogim chleb powszedni. W ten sposób dostrzegł podwójne posłannictwo Zgromadzenia Misji: troskę o zaspokojenie potrzeb materialnych i duchowych biednego ludu. Jeszcze jedno doświadczenie przeżył św. Wincenty podczas misji w Montmirail (1620 r.) i w Marchais (1621 r.). Pewien protestant w pierwszej z tych miejscowości twierdził, że nie jest wiarygodnym Kościół, który nie troszczy się o ubogich mieszkańców wsi. Miasta są pełne księży i zakonników, a lud wiejski jest opuszczony lub skazany na duszpasterzy niedouczonych i pełnych wad. Dopiero misje w obu wspomnianych miejscowościach pozwoliły mu przezwyciężyć trudności. Uwierzył, że Duch święty kieruje Kościołem i dzięki temu wrócił do katolicyzmu. św. Wincenty znalazł w tym potwierdzenie wcześniejszych intuicji, że opuszczenie biednego ludu wiejskiego i brak gorliwości księży są największym nieszczęściem Kościoła. Wróciwszy do domu państwa de Gondi, w latach 1618-1625 oddał się głoszeniu misji w wiejskich parafiach w ich posiadłościach. Pani de Gondi zaproponowała św. Wincentemu, aby powołał wspólnotę, która poświęciłaby się całkowicie temu dziełu. Długo zwlekał z decyzją. Jak mówił, nie był przekonany, czy taka jest wola Boża. Pod wpływem spowiednika, ks. A. Duvala przyjął propozycję i podjął starania o jej urzeczywistnienie. Uzyskał licencjat z prawa kanonicznego na Sorbonie. Dzięki temu został przełożonym uniwersyteckiego kolegium des Bons Enfants. Objął je 16 marca 1624 r. Zapewniło to dom dla przyszłego Zgromadzenia. W rok później, 17 kwietnia 1625 r. podpisano notarialny dokument fundacyjny Zgromadzenia lub Stowarzyszenia Misji. Natura prawna nowego instytutu nie była sprecyzowana. Wyraźnie określono tylko jego cele: poświęcą się całkowicie i wyłącznie pracy dla zbawienia ubogiego ludu podróżując na własny koszt od wsi do wsi dla głoszenia kazań, katechizowania, pouczania i zachęcania do dobrej spowiedzi z całego życia. Struktury prawne ograniczały się do wyznaczenia ks. Wincentego jako przełożonego i animatora oraz do stwierdzenia, że członkowie wspólnoty zrezygnują z wszelkich zajęć i godności kościelnych i że nie będą głosić kazań w miastach. Przewidywano zredagowanie w przyszłości właściwego regulaminu.
Przybycie misjonarzy do Polski i pierwsze lata pracy
Pierwsza grupa misjonarzy została przysłana przez Wincentego a Paulo w listopadzie 1651 r. na życzenie królowej Marii Ludwiki Gonzagi. W jej skład wchodzili księża Lambert aux Couteaux, Wilhelm Desdames, subdiakon Mikołaj Guillot, kleryk Kazimierz Żelazewski, brat Jakub Posny. Królowa wpierw ofiarowała im drewniany domek położony w okolicy św. Krzyża w Warszawie, następnie wystarała się o beneficjum w Sokółce k. Białegostoku, a w 1653 roku - umożliwiła objęcie parafii św. Krzyża w Warszawie. Jednakże rozwinięcie pełnej działalności misjonarskiej było niemożliwe z powodu nieznajomości języka polskiego (koniecznego do przeprowadzania misji), jak również działań wojennych polsko-szwedzkich. Dopiero po 1657 roku rozbudowano Dom świętokrzyski oraz podjęto budowę nowego kościoła św. Krzyża. Pierwotne zamierzenie św. Wincentego wyrażone w cytowanym wyżej liście, prowadzenia seminarium duchownego spełniło się w 1675 roku, kiedy utworzono przy św. Krzyżu seminarium externum (czyli seminarium dla diecezji), zaś w rok później seminarium internum (czyli nowicjat). W 1676 roku misjonarze osiedlili się w Chełmnie, a w 1682 roku w Krakowie, gdzie powierzono im zarząd Seminarium Zamkowego.
